เรา มัน แค่ ใคร

เนื้อเรื่อง

     ออกไปมองฟ้าและน้ำที่กว้างใหญ่

ให้ได้กลิ่นดินที่ลมพัดเข้ามา จากสุดปลายฟ้า

 

   โลกอันกว้างใหญ่..  เรามันแค่ใคร ...                    (เพลงของพี่เมื่อยกะพี่บอล)

 

 

 ...ใช่ กูเป็นใคร..

 

เป็นแค่ใคร หรืออาจจะเป็นแค่อะไรสักอย่าง

 

 

 

   หลายครั้งที่วาดฝันอะไรไว้สักอย่าง

วาดซะใหญ่โต แล้วก็ตั้งใจว่าจะต้องทำให้ได้

แต่พอผ่านไปได้ซักระยะ มันก็เริ่มเห็นความจริง

 

ใช่ ความจริงที่ว่า ฝันมันมักจะใหญ่เกินตัวเสมอ

 

แล้วสเกลของความฝันมันก็เล็กลงๆเรื่อยๆ แปรผันตามอุปสรรค

จากเรือรบ อาจจะเหลือแค่สากกระเบือ
จากสากกระเบือเหลือหัวไม้ขีด

จากนั้นมันก็อาจจะลอยหายไปในอากาศไม่เหลืออะไร

เมื่อไม้ขีดมันหมดไฟ

หันกลับไปดู แล้วถอนหายใจ
 ...เฮ้อ... เหนื่อยเปล่า...

แล้วบอกตัวเองว่าอยู่เฉยๆดีกว่า

ไม่เหนื่อย....   ไม่เจ็บ

 

 

แต่..มันจะไปสนุกอะไร

 

 

ถ้าแค่ปล่อยตัวให้ไหลไปตามกระแสน้ำ

รอเวลาให้มันซัดเราไปถึงฝั่ง แค่นั้น

 

หรืออยุ่เฉยๆ แหงนหน้ามองดวงจนทร์

พลางคิดว่า มันคงอยู่สูงไปจริงๆ..

 

 

หากที่จริงแล้ว ก็มีคนเคยไปเหยียบดวงจันทร์มาแล้ว

มันก็คงไม่สูงเกินไปหรอก

เพียงแค่คนส่วนใหญ่ ใจเสาะ ได้แต่ยืนมองอยู่ห่างๆ

กูก็อาจจะเป็นหนึ่งในนั้นแหละ

หรืออาจจะ แค่เคยเป็นหนึ่งในนั้นว่ะ 55+

 

 

กูว่า ชีวิตนี้อย่างน้อย ได้ทำอะไรในสิ่งที่อยากทำ

บางทีมันก็ไม่มีเหตุผลนะ แค่อยากทำ

ทำแล้วตัวเองมีความสุข ทำแล้วคนอื่นมีความสุข

หรืออย่างนี้อยก็ไม่ทำให้ใครเดือดร้อน

 

จะไปสนทำไม น้ำลายของใครต่อใคร

ในเมื่อที่สุดแล้วมันก็มีแค่เราเอง

ไม่มีใคร

 

อาจจะมีคนมากมายที่ล้มลงตายเกลื่อนตามทาง

แต่อย่าหันไปมอง ถ้ามันจะทำให้พะวง

หรือถ้าหากพลาดล้มลง เป็นแผลถลอกปอกเปิก

นั่งร้องให้อยู่ข้างทาง ถอนใจ

บอกตัวเองว่า เราก็แค่คนคนนึง

 

...โลกมันกว้างใหญ่  เราเป็นใคร...  เป็นแค่ใคร
ใช่

หากแต่ถ้าเราทำได้สำเร็จ มันก็จะงดงามหมดจด ไม่มีข้อสงสัย

 

แม้มันจะแพ้ มันก็คุ้มนะ  แพ้ดีกว่าไม่ได้เริ่มสู้

แพ้.. จะทำให้เราแกร่งขึ้น

 

ล้มแล้วก็ลุกขึ้นใหม่

ลุกขึ้นปัดฝุ่น ดินที่เลอะเทอะอยู่ตามตัว

แล้วเดินกะเผลกๆต่อไป

มองฟ้าที่กว้างใหญ่ข้างหน้า

แล้วถามตัวเองว่า

ฝันน่ะ มันใหญ่เกินตัว หรือใหญ่เกินใจกันแน่